Archiveren gaat al eeuwen op dezelfde manier. Er ontstaat een document. Dat document wordt opgeborgen in een kartonnen of digitale doos en als iemand nog een keer wil weten wat er ooit gebeurd is, dan halen we het document weer tevoorschijn. Een kind kan de was doen. Maar wat als we deze truc toepassen op zelflerende algoritmes? Stukjes code die zichzelf voortdurend aanpassen? Kun je die in een digitale archiefdoos stoppen en zo ja, wat heb je er dan aan? Volgens Vincent Hoolt en Rens Ouwerkerk van het Nationaal Archief moeten we hier anders naar kijken.
Om te beginnen: we praten al snel over een algoritme en gelijk kennen en benoemen we alle risico’s en gevaren. Maar wat is een algoritme eigenlijk? Het woord algoritme roept het beeld op van een computer die een moeilijk wiskundig probleem oplost. Maar in essentie is een algoritme niets anders dan een eindige set instructies voor het bereiken van een doel. Een recept kun je dus ook zien als een algoritme. Als we het tegenwoordig over algoritmes hebben, is het idee erachter meestal specifieker. Dan gaat het over zelflerende programma’s die op basis van instructies en wat zij leren beslissingen nemen. Dit machine learning is een belangrijk aspect. Het heeft namelijk ook gevolgen voor de archivering.
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Od19: AI en informatiebeheer. Lees hier verder
