De voordelen van digitalisering zijn legio: van ChatGPT tot de fotoverzameling die we in Google bewaren. Maar deze bewaarzucht heeft een ecologische impact. Zie daar de opmars van Green IT, met een cruciale rol voor de informatieprofessional.
Eind negentiende eeuw bereikte het paardenmestprobleem een ongekende omvang. In 1894 schatte Times dat in 1950 elke straat in Londen met negen meter paardenmest bedekt zou zijn. De auto was de oplossing: schone technologie die de leefbaarheid in steden zou verbeteren.
De vergelijking met digitalisering is treffend. Al in de jaren 90 werd gewaarschuwd dat digitalisering een wolf in schaapskleren was. De energie die nodig is om onze digitale wereld in stand te houden stoot ook CO2 uit. De gegevens staan op zoemende schijven en worden geruisloos getransporteerd via glasvezel, koperdraad en zendmasten. Inmiddels verbruikt ons internet zoveel energie dat de grenzen aan de groei worden bereikt. Gerry McGovern schreef hierover in World Wide Waste het volgende: ‘Digitaal is fysiek. Digitaal is niet groen. Digitaal put de aarde uit. Elke keer dat ik een e-mail download draag ik bij aan de globale opwarming. Iedere keer dat ik tweet, een zoekactie uitvoer, een webpagina zoek, zorg ik voor vervuiling. Datacentra bevinden zich niet in de cloud. Ze staan op land in enorme fysieke gebouwen vol computers die hongeren naar energie. Het lijkt onzichtbaar. Het lijkt goedkoop en gratis; dat is het niet. Digitaal gaat ten koste van de aarde.’
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Od 30: Dataficatie. Lees hier verder
