Ineens was daar een pop-upscherm in beeld, vlak nadat ik op send had gedrukt na het zorgvuldig opstellen van een e-mail. Mijn eerste reflex? Wegklikken, die irritante pop-up. Maar net voordat ik dat deed, las ik de boodschap: ‘U bent mogelijk vergeten een bijlage toe te voegen.’ En daarna de keuze om al dan niet alsnog de e-mail te verzenden. Ook nu weer die eerste, waarschijnlijk herkenbare reflex: Waar bemoeit Outlook zich mee?
Dan daalt het langzaam in. Outlook probeert me te helpen. Wekelijks maak ik me een aantal keren schuldig aan het versturen van een e-mail met de belofte van een bijlage. Waarop de geadresseerde kort daarna voorzichtig vraagt of ik misschien iets vergeten ben. Ja, natuurlijk. Stom! Vooral omdat het zo vaak voorkomt.
Maar nu is er opeens hulp. Ook nog eens vanuit onverwachte hoek. Het systeem herkent een mogelijke fout en denkt met me mee. En dan ook nog op een vriendelijke manier: ‘U bent mogelijk vergeten…’ Dat terwijl het duidelijk is dat ik die bijlage voor de zoveelste keer ben vergeten.
Makkelijker en sneller
Eigenlijk is dit nu precies wat systemen zouden moeten doen. Ons helpen het werk makkelijker, sneller en beter te maken. Daarbij is alle hulp meer dan welkom. Toch irriteerde het me de eerste keer. Wil ik me soms niet laten corrigeren door een stomme computer? Hij is namelijk wel in staat om de connectie te leggen tussen het woord “bijlage” in de geschreven tekst van mijn e-mail en het ontbreken van een bijgevoegd document. Ik blijkbaar niet. Voelt dat dan toch niet goed? Of is het stiekem de toon van de boodschap? Zogenaamd begripvol, terwijl de fout duidelijk is. Beetje hypocriet wel, toch? Of ben ik dan te kritisch?
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Od 25: Systemen in beeld. Lees hier verder
