Ja, ik ben ouderwets: boekenkasten in de woonkamer. Ikea-wit, maar gevuld met kleur, veel fantasie en weinig feiten. Dagelijks glijden mijn ogen over de rechthoekige, beletterde vlakjes, soms blijven ze ergens haken. Sweet memories, meestal. Als er iets is wat ik mis in iBooks en iTunes, is het wel deze emotionele factor, maar nu wijd ik teveel uit.
Ja, ik ben ouderwets: boekenkasten in de woonkamer. Ikea-wit, maar gevuld met kleur, veel fantasie en weinig feiten. Dagelijks glijden mijn ogen over de rechthoekige, beletterde vlakjes, soms blijven ze ergens haken. Sweet memories, meestal. Als er iets is wat ik mis in iBooks en iTunes, is het wel deze emotionele factor, maar nu wijd ik teveel uit.
Waar mijn ogen vandaag blijven haken: een onderzoeksrapport uit het jaar 1997 getiteld Intranet, Facilitaire Vriend of Vijand? met als auteurs Kars Wierts en ik. De boodschap: bereid je maar voor, want internet en e-mail komen je organisatie binnen en dat leidt tot een grote chaos op het gebied van creatie, beheer en terugvinden van informatie. Voordat je het weet sta je buitenspel. Maar: deze chaos biedt ook uitstekende kansen om je als document-/ kennisexperts onmisbaar te maken en mee te groeien in de vaart der digitale volkeren. Zo niet? Exit.
Mensen, mensen, wat zat ik er naast, toen. Zeker: e-mail en digitale documenten zetten ons leven op de kop. En heel wat van ons raakten buiten spel. Maar intranet? Intranet was een vormeloze bouwdoos – sterker nog: meer protocollen en concepten dan een bouwdoos – en maar weinigen hadden de guts en expertise om meer neer te zetten dan wat interne pagina’s, fora en nieuwsvoorziening. Ik besefte onvoldoende dat de ICT van toen sterk afhankelijk was van het aanbod van de grote leveranciers, zoals Microsoft en IBM. En we weten allemaal hoe dat soort bedrijven werkten: niet reageren op kansen, maar op bedreigingen. Zolang de marktpositie niet wordt aangetast: negeren.
Ooit was Netscape King of the Internet. Ik weet nog dat ik in 1995 las hoe topman Andreessen pochte: wij nemen de desktop over, niemand heeft straks nog Windows nodig. Oef, dacht ik. Dat is het stomste wat je kunt zeggen. En ja hoor: Bill Gates werd wakker en zo ongeveer de volgende dag schijnt de hele R&D op een nieuw project gezet te zijn: een browser. Exit Netscape.
Binnen de bedrijvenmarkt ontbrak – helaas, helaas – een dergelijke bedreiging, dus zitten we nu, een kleine 20 jaar later, met SharePoint. Laten we eerlijk zijn: het lijkt aardig op het toen geschetste intranet-voorland, inclusief alle valkuilen van informatiechaos. Maar ook alle kansen voor informatieprofessionals.
Gelukkig zie je vaak genoeg hoe vakgenoten die kansen grijpen. Niet altijd van harte en soms denk ik: jij krijgt die kans alleen omdat ICT (a) te druk is met brandjesblussen en/of (b) de RMkant van het traject te tricky vindt om zelf aan te pakken. Maar… er zijn heel wat document-/kennis-/informatieafdelingen met guts die prima werk verrichten in de aansturing en uitvoering van Share Pointprojecten. Door de Heterdaadsessies van het Papieren Tijger Netwerk heb ik er de nodige van binnen gezien, zoals De Nederlandsche Bank, Rotterdams Havenbedrijf, Waterleidingbedrijf PWN.
En waarom gaat het dan nog steeds zo vaak mis? SharePoint is een bouwdoos met – laat ik het vriendelijk zeggen – beperkt oog voor waar het eigenlijk om gaat: informatiebeheer. En dat na al die jaren. Vraag maar aan de gemiddelde infor matieprofessional. Mijn insteek? Ik wou dat er een nieuwe Marc Andreessen kwam die boud uitriep: “Wij nemen de interne informatievoorziening over, niemand heeft straks nog Share- Point nodig!” En als ik heel eerlijk ben zou ik nog liever willen dat die nieuwe Marc het nog zou waarmaken ook. Sorry Microsoft. Twintig jaar was genoeg. Exit.
simon@papierentijger.net, Simon P. Been is oprichter Papierentijger.net, kennisdelingsplatform voor informatieprofessionals.
