Alle originele ‘bescheiden’ moeten bewaard worden. Opschonen en verwijderen doe je als je even niets beters te doen hebt, maar liever niet: je weet nooit of een bescheiden nog ergens goed voor kan zijn. Dat is ons met de paplepel ingegeven.
Alle originele ‘bescheiden’ moeten bewaard worden. Opschonen en verwijderen doe je als je even niets beters te doen hebt, maar liever niet: je weet nooit of een bescheiden nog ergens goed voor kan zijn. Dat is ons met de paplepel ingegeven.
De stroom van papieren bescheiden droogt op, maar gelukkig hebben vooruitziende archivarissen een ruime definitie van ‘bescheiden’ laten opnemen in de Archiefwet. Daar hebben we nu het plezier van, dat we van alles en nog wat moeten bewaren. Zo verplicht ons de Wet bewaarplicht telecommunicatiegegevens – ook wel de Dataretentiewet genoemd – tot het bewaren van gegevens over ons telefoonverkeer. En als het aan onze inlichtingendiensten ligt moet ook alle gebruik van social media zoals tweets, sms’jes en zoekacties op internet, vastgelegd en bewaard worden. Technisch gesproken kán dat. We kunnen zelfs nog stappen verdergaan. Waarom niet ook alle websites per seconde vastleggen? En al die zelfverheerlijkende blogs, plus alle nooit gelezen commentaar daarop?
Moeten we niet eens ophouden met die waanzin. Welke wereld is hier mee te winnen? Zeker, het NSA zal alles om ‘veiligheidsredenen’ willen vastleggen en juristen willen alles ‘wat tot bewijs kan dienen’ tot hun beschikking hebben. Maar tegen welke prijs? Waar zadelen wij onze archiefinstellingen mee op? Wie gaat dat allemaal beheren, voor wie en waarvoor? Wat, als we ons eens wat bescheidener zouden opstellen. Zoiets als: we kunnen wel, maar willen niet alles documenteren en archiveren en dat doen we dus niet. Verkeersgegevens, websites en blogs vastleggen laten wij over aan inlichtingendiensten en commerciële bedrijven.
En aan de zelfredzame, participerende burgers die zo goed en veilig met social media omgaan.
Kees Duijvelaar,
redactielid Od
kees.duijvelaar@gmail.com
