Het is belangrijk om altijd het perspectief van de inwoner in het oog te houden, wanneer we het hebben over de informatiehuishouding van de overheid. Om die reden organiseer ik regelmatig zogeheten keukentafelsessies waarbij ik in gesprek ga met mensen uit de wereld van de wetenschap, media en overheid over uiteenlopende thema’s omtrent informatiehuishouding. Tijdens die sessies komen de kansen maar juist ook de tekortkomingen van de informatiehuishouding boven water. Wat blijkt? In de informatierelatie tussen de inwoner en de overheid, kan en moet de overheid nog veel verbeteren voor de positie van de inwoner.
Denk aan het uitermate pijnlijke voorbeeld van de toeslagenaffaire en het feit dat de overheid nog steeds niet weet welke kinderen van toeslagenouders uit huis zijn geplaatst. Pas begin volgend jaar verwacht de overheid daar gegevens over te kunnen en mogen verstrekken. Wat alles te maken heeft met informatiehuishouding en de duurzame toegankelijkheid tot informatie.
Minder pijnlijk, maar ook uitermate vervelend voor de inwoner, is de trage verwerking van gegevens. Als persoon kun je de ene dag je verhuizing doorgeven bij de gemeente en de volgende dag bij de Belastingdienst je huursubsidie aanpassen. Maar als het nieuwe adres nog niet is verwerkt, kan de Belastingdienst de huursubsidie afwijzen omdat de data niet overeenkomen. En dat corrigeren, blijkt nog niet zo gemakkelijk.
Ook bij de schuldhulpverleningsorganisatie ziet men veel frustratie aan de kant van de inwoner door gebrekkige uitwisseling van gegevens. Mensen moeten meerdere keren hun verhaal vertellen en begrijpen niet waarom. Men weet vaak niet dat de overheid niet een organisatie is, maar bestaat uit talloze organisaties die lang niet altijd gegevens mogen of kunnen uitwisselen.
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Od 22: De gebruiker centraal. Lees hier verder
