Japan werd getroffen door een zware aardbeving, gevolgd door een metershoge tsunami. Hele dorpen verdwenen van de aardbodem; tienduizenden verloren hun leven of werden dakloos. Maar al snel raakte deze ramp op de achtergrond en berichtten de media vooral over iets veel ernstigers: een dreigende nucleaire ramp. Is dat niet vreemd?
Japan werd getroffen door een zware aardbeving, gevolgd door een metershoge tsunami. Hele dorpen verdwenen van de aardbodem; tienduizenden verloren hun leven of werden dakloos. Maar al snel raakte deze ramp op de achtergrond en berichtten de media vooral over iets veel ernstigers: een dreigende nucleaire ramp. Is dat niet vreemd?
Een Japanner berust in het leed van onvermijdelijk natuurgeweld. Hij moet wel. Het leven gaat door en taai en moedig als veel Japanners zijn, wordt het bestaan weer opgepakt en het verdriet verwerkt – of opgekropt. Want een aardbeving of een tsunami: die kan niemand voorkomen, daar kan niemand wat aan doen. Ook de overheid niet.
De Japanse overheid werd wel onmiddellijk aangewezen als de schuldige aan de nucleaire ramp. Overal in de wereld schoten overheden in de stress. Mevrouw Merkel gelastte de onmiddellijke stillegging van een aantal oudere centrales. Elders werden diepgaande onderzoeken gelast. Ineens werd iedereen, van Harrisburg tot Chernobyl, weer herinnerd aan het grote gevaar van onveilige kerncentrales. Was uit eerdere rampen dan geen lering getrokken en waren die gevaren dan niet bekend? Had de overheid er niet eerder wat aan moeten doen? In het geval van Japan zouden de verantwoordelijke autoriteiten tevoren zijn gewaarschuwd door het Internationale Atoomenergie Agentschap. Dat weten wij dankzij WikiLeaks. Hoeveel ander dreigend onheil houdt de regering – wellicht ook ónze regering – onder de pet?
Het is meer dan begrijpelijk dat deze vragen ook nu weer worden gesteld. Het voorzichtig toenemende vertrouwen in kernenergie is hardhandig de kop ingedrukt. De discussie over meer gebruik van kernenergie is weer terug bij af. Slecht nieuws voor politieke partijen en energiemaatschappijen die op deze troefkaart hadden ingezet. Nu ineens hebben autoriteiten de moed om nucleaire projecten te staken en de energiebedrijven houden zich stil.
Jammer, want kernenergie heeft ook grote voordelen. Maar helaas. Autoriteiten die onverantwoord omgaan met de gezondheid en de veiligheid van burgers en, erger nog, niet open en eerlijk communiceren over de risico’s en gevaren, verdienen geen beter lot. De publieke opinie keert zich als een radioactieve tsunami tegen hen. En zoals wij weten: daartegen is niets of niemand bestand.
