Weet je nog: al die grote kennisbolwerken zoals adviesbureaus, banken, accountants- en advocatenkantoren, softwareclubs, noem maar op, hadden geavanceerde kenniscentra waar tientallen mensen werkten om het tafelzilver van het bedrijf – kennis – te vergaren en te beheren en waar mogelijk uit de kast te trekken en in te zetten. Vanuit die centra participeerden kennisprofessionals in projecten voor externe klanten: verrijkte informatie aanleveren, dozen vol leeswerk samenvatten en de tijdens het project opgedane kennis toevoegen aan de reeds vergaarde rijkdommen.
Weet je nog: al die grote kennisbolwerken zoals adviesbureaus, banken, accountants- en advocatenkantoren, softwareclubs, noem maar op, hadden geavanceerde kenniscentra waar tientallen mensen werkten om het tafelzilver van het bedrijf – kennis – te vergaren en te beheren en waar mogelijk uit de kast te trekken en in te zetten. Vanuit die centra participeerden kennisprofessionals in projecten voor externe klanten: verrijkte informatie aanleveren, dozen vol leeswerk samenvatten en de tijdens het project opgedane kennis toevoegen aan de reeds vergaarde rijkdommen. Ik heb het niet eens over boeken of externe databanken. Daarnaast organiseerden ze kenniscafé’s, lightning talks en andere menselijke kennisdelingsvormen, waarbij de vonken van de inspiratie de wangen rood kleurden. Verleden tijd. Snik. Ooit schreef ik aan een leergang KennisCentrum, nu zijn ze uitgestorven.
Waarom? Omdat we nu software hebben die het nog veel uitmuntender kan: zoeken, vergaren, samenvatten, samenstellen, metadateren, spontaan delen? Ahum…
Gaat het dan puur om de centjes? Ordinaire bezuiniging? Uiteraard: de technologie als goedkope smoes. Zelfs overheden houden razzia’s op boekenverzamelingen.
Nee, kenniscentra zijn overleden aan iets fundamentelers. Een adviseur zou zeggen (en dan is het zo):
‘Het is de evolutie. De toekomst is aan de doe-het-zelver. Na simpele handelingen als typen, printen en mailen zijn nu de intellectuelere functies als vergaren en ontsluiten aan de beurt. Ambtenaar, medewerker, doe het zelf! En maak ook eindelijk je naam van allroundkenniswerker waar!’
Voilà: de geboorte van de Homo Kennus…
Het is ook zo logisch: wie anders dan het individu zelf beseft hoe kostbaar de eigen gedachtenspinsels zijn? En wie anders zal ze dus uiterst zorgvuldig samenstellen tot en met ontsluiten? Precies, het is veel beter zo. En kenniscafé’s et cetera? Wie contact en rode wangen wil gaat maar naar een gewoon café. Het is simpel: survival of the fittest. Leer je eigen boontjes te doppen en je plek in de (organisatie)- gemeenschap naar behoren in te vullen en je scoort overlevingspunten. En als er dan toch iets sámen moet, is daar praktische technologie voor. Nee, laten we al die vrijkomende ondersteunings-fte’s inzetten op écht zinvolle dingen, zoals ons nieuwe tweetcentrum om met de boze buitenwereld te dealen!
Bovendien: we leven hier en nu. Zelfs de toekomst is alweer achterhaald en de ontwikkelingen gaan razendsnel. Dus waarom al die aandacht voor het invriezen en opwarmen van oude kenniskoek? Omdat we toe-val-lig elke vier jaar de functies rouleren en iedereen het wiel opnieuw moet uitvinden? Omdat we in een krijgen & hebben-cultuur leven en niet in eentje van geven & delen? En je voor geven & delen dus nooit punten zult scoren? En we dus voor ‘survival’ volstrekt afhankelijk worden van voorlopig nog utopische software? Maar ach, who cares? Het bespaart nu. Levert leuke projecten op. En trouwens…
… over anderhalf jaar zit ik toch ergens anders. 😉
simon@papierentijger.net, Simon P. Been is oprichter van Papierentijger.net, kennisdelingsplatform voor informatieprofessionals
P.S. Geef me een seintje als je toch zo’n kenniscentrum weet. Please. Ik wil er nog één keer kijken. Al was het maar als afscheid…
