Sinds de coronacrisis moet ik mezelf opnieuw uitvinden. Sinds 12 maart zit mijn hele organisatie thuis en doet iedereen zijn uiterste best om alle werkprocessen gewoon doorgang te laten vinden alsof er niets aan de hand. Dat vind ik op zichzelf heel wonderlijk want de wereld ziet er opeens toch echt heel anders uit. Voor mijn vergaderingen en contactmomenten maak ik nu frequent gebruik van telefoon, WhatsaApp, mail en videoconference-achtige toepassingen als MS Teams en Pexip. Verslaglegging lijkt het ondergeschoven kindje te worden, want alles is erop gericht om de tent draaiende te houden. Maar juist nu is het de taak van informatieprofessionals om op te staan en te blijven te hameren op het vastleggen, ontsluiten en duurzaam beheren van informatie. Op de website van het Rijksprogramma Duurzaam Digitale Informatiehuishouding staat sinds kort een leuke animatie die dat onderstreept. Informatiehuishouding is hierin vindingrijk aangepast in InformatieThuishouding.
De coronacrisis is voor velen een ingrijpende gebeurtenis maar laat ook, daartoe gedwongen, andere mogelijkheden zien hoe we met elkaar willen omgaan en hoe we informatie willen delen. Scholen zoeken hun heil online, bijvoorbeeld bij Basispoort (Basispoort is een samenwerkingsverband van verschillende uitgeverijen en school- leveranciers, dat via één inlogprocedure het digitale lesmateriaal van meerdere uitgeverijen beschikbaar maakt, red). Jonge basisschoolleerlingen krijgen digitaal huiswerk en opdrachten aangeboden. Wellicht een voorbode van het verdwijnen van de traditionele wijze waarop scholen nu zijn ingericht.
Ook andere beroepsgroepen en (overheids-) organisatie zijn zich aan het heroriënteren en vinden innovatieve mogelijkheden om hun product te verkopen of de burger te betrekken/infomeren. Het valt me op dat er plots voldoende geld lijkt te zijn om innovaties in sneltreinvaart te implementeren. Alsof de plannen al lang op de schappen lagen, maar tot nu toe niet de noodzaak werd ingezien om ze tot uitvoering te brengen. Volgens minister-president Rutte beleven we de grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog. Maar ons verleden kent meer crises, zoals de watersnoodramp van 1953. Na deze catastrofale gebeurtenis heeft de Nederlandse overheid gigantisch geïnvesteerd in de Deltawerken. Kosten noch moeite werden gespaard om het land terug te winnen en het menselijk leed te verzachten. Ook de huidige crisis vraagt om een Deltaplan. Een plan waarin informatieprofessionals de dijkbewaking uitvoeren. Opdat wij niet vergeten.
Edwin Driessen is redactielid Od
