Het zaadje voor een nieuwe vloer werd zo’n 5 jaar geleden gezaaid: men vond mijn 32 jaar oude kurkvloer ouderwets (legacy) en aan vervanging toe. De oriëntatie (audit) die daarop volgde, bevestigde mijn idee dat de vloer nog prima voldeed. Vervangen werd pas urgent nadat recent de lak los ging laten (security issue) en ronduit lelijk werd (gebruikersvriendelijkheid).
Na (voor)onderzoek besloot ik te gaan voor een geplakte pvc-vloer. Ik haalde proefplaten op (proof of concept) bij verschillende winkels, legde die in de woonkamer en nadat ik driemaal dezelfde uitkoos en ook mijn dochters (de klankbordgroep) het eens waren, besloot ik ervoor te gaan. De avond voor de uitgekozen leverancier (uitbesteding) kwam opmeten, belde mijn zus (quality assurance manager). Allereerst, zei zij, moest ik toch echt vloerverwarming nemen (extra functionele wens en user story), want zij had er spijt van dat ze dat niet had gedaan. Verder was ze ontevreden over pvc omdat het toch krast (stabiliteit) door de hond. Ik wilde het advies van de QA naast me neerleggen.
Maar het verstand overheerst en toen bleek dat mijn leverancier ermee was gestopt en ik hoorde dat pvc het nieuwe asbest is (duurzaamheid), besloot ik dat karma mij inhaalde. Na nieuw onderzoek (herijking), nu inclusief vloerverwarming, viel de keuze op tegels. Omdat je die niet mee naar huis mag nemen, moest de klankbordgroep mee op pad om te kiezen (site visits). Na drie tegelhuizen besloot de klankbordgroep de keuze aan mij (product owner) over te laten (delegeren).
*Dit is het eerste deel van een column van Carolien Glasbergen uit Od 27: Landschap Informatiehuishouding. Lees hier verder
Beeld: Leeloo Thefirst
