21 april 2021

Een jaar na corona…

image for Een jaar na corona… image

Tekst Adina Janssen-Tintea

Het Covid-19 virus heeft onze samenleving en de zorgsector volledig in haar greep (gehad). Ineens werkten we zoveel als mogelijk thuis. Een deken van stilte viel over de stad in die weken van de eerste lockdown. Voor mij persoonlijk was het een tijd van extra reflectie over hetgeen dat ik het meest belangrijke vind in het leven. Tegelijkertijd was het vorig jaar ook een tijd van heel veel actie, keuzes maken en doorpakken.

Hoe begon het?
Ergens in januari 2020 kwam de eerste berichtgeving over een nieuw virus in China. Wij waren in het begin nogal sceptisch over de ernst hiervan. Totdat we de beelden van ziekenhuizen in Italië zagen. Artsen en verplegers die overuren draaiden, die uitgeput werden door de strijd die zij aan het voeren waren. Dat gaf een ander perspectief, wij werden bewuster maar tegelijkertijd voelde het ook nog als een ver-van-mijn-bed-show. Totdat ik begin april een telefoontje van mijn moeder kreeg. Zij vertelde dat mijn vader in kritieke toestand op IC lag wegens corona. In één keer was het menens en mijn ouders zaten 2000 km verderop, in Roemenië. Voor mijn gevoel nam de fysieke afstand ineens astronomische vormen aan. Na een paar dagen van onrust en onzekerheid, hebben mijn man Wouter en ik besloten om naar Roemenië te vertrekken. Wij wilden juist nu dichter bij mijn ouders zijn. Wij konden natuurlijk niets aan de situatie veranderen. Die machteloosheid is frustrerend. Maar wij geloofden in de genezende kracht van de liefde van dierbaren om je heen. 

En zo zijn wij op stel en sprong vertrokken, ondanks de lockdown die in alle Europese landen was afgekondigd. Door strenge controles bij de grenzen kwamen we pas na zo’n 48 uur achter het stuur bij de Roemeense grens aan. In Roemenië gold inmiddels de noodtoestand. Dat betekende dat grensverkeer onder escorte van politie in colonne werd begeleid. Zo ook wij. Van de grens tot aan Sibiu, de woonplaats van mijn ouders. Dat was best een bijzondere ervaring, die normaal alleen VIP’s meemaken. Ik ga ervan uit dat dit voor ons tot een “once in a lifetime experience” blijft. Aangekomen in Sibiu moesten wij verplicht 14 dagen in quarantaine. Zo lang onderweg geweest, zo dicht bij huis en dan toch nog zo van elkaar verwijderd. Het voelde als verdriet en frustratie. En dan duren twee weken best lang. Gelukkig verbleven we in een luxe hotelkamer. Geen prettige ervaring deze opsluiting. De verplichte quarantaine bleek echter wel een effectieve maatregel waardoor het aantal besmettingen en IC- gevallen enigszins beheersbaar bleven. 

Dankzij onze werkgevers konden wij gelukkig allebei remote blijven werken vanuit Roemenië. En dat was voor ons een ware zegening, een hele welkome afleiding tijdens de quarantaine. Daarbij konden we als ‘digital nomads’* het werk heel goed combineren met de extra mantelzorg voor onze familie. Op zulke momenten kan een werkgever echt het verschil maken en gemeente ‘s-Hertogenbosch en VLC & Partners hebben in onze situatie er uitstekend naar gehandeld! Na 14 lange dagen mochten we eindelijk naar huis. Nu waren we eindelijk weer herenigd met mijn moeder. Mijn vader lag toen nog in het ziekenhuis. We konden hem niet bezoeken. Het duurde nog enkele dagen voordat de artsen hem uiteindelijk weer naar huis lieten gaan. Daarna volgde een periode van revalidatie van mijn vader. Dankzij zijn wilskracht en ambitie is hij gelukkig binnen een paar weken wonderbaarlijk snel hersteld. 

Keerpunt
Tijdens deze hele periode kregen wij steeds helderder de wil om dichterbij de ouders te willen wonen. Hoewel we dit voornemen al geruime tijd koesterden, leek het voor ons meer een plan van de lange termijn. Nu wisten we het zeker. (R)Emigratie naar Roemenië was voor ons ineens de weg voorwaarts. Terwijl wij in Roemenië verbleven, hebben we – op 2000 km afstand – ons huis in de verkoop gezet. Onze vrienden Ed en Brigi hebben enorm geholpen om de vlotte verkoop mogelijk te maken. We hebben nog geruime tijd ons werk op afstand kunnen doen, net als ieder die vanuit thuis werkt. Maar nu zijn onze banen opgezegd en richten we ons volledig op onze Bed & Breakfast alhier in Roemenië.

De pandemie heeft voor ons alles in een stroomversnelling gezet. Ik markeer 2020 daarom als een keerpunt in mijn leven. Ook heb ik vorig jaar kunnen ervaren hoe belangrijk ons aanpassingsvermogen is, de bijzondere kracht om je aan te passen aan de nieuw ontstane realiteit. Maar ook het terugkeren naar de eenvoud, het besef van hoe weinig wij eigenlijk nodig hebben om gelukkig te zijn.

Na het lezen van dit artikel benieuwd wat corona heeft betekend voor het vakgebied? De komende editie van Od staat in het teken van één jaar corona.

* Tegenwoordig wordt het begrip “digital nomads” steeds meer bekend. Deze zijn remote workers die vanuit willekeurig waar in de wereld hun werk kunnen doen. Maar deze term is pas sinds corona flink toegenomen en onze werkgevers waren meteen hier akkoord mee gegaan

Over de auteur:
Adina Janssen-Tintea werkte tot 1 maart 2021 als Hoofd Informatiemanagement bij Gemeente ’s-Hertogenbosch. 

‘In de afgelopen 18 jaar heb ik ontzettend mogen groeien bij gemeente ’s-Hertogenbosch: van medewerker DIV naar hoofd Informatie Management. Deze organisatie heeft mij ontzettend mooie kansen geboden die ik dankzij persoonlijk leiderschap en gedrevenheid waar heb kunnen maken. Iedereen met wie ik heb samengewerkt: ontzettend bedankt voor het vertrouwen, voor de mooie gesprekken en de gezellige momenten!’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *