Toch? Je werkt bij de overheid – waarom anders lees je de Od? – dus dit moet je bekend voorkomen. En gelukkig maar, want in het bedrijfsleven werkt het vaak – zeker niet altijd! – heel anders.
Toch? Je werkt bij de overheid – waarom anders lees je de Od? – dus dit moet je bekend voorkomen. En gelukkig maar, want in het bedrijfsleven werkt het vaak – zeker niet altijd! – heel anders.
Bel een willekeurige wereldwijd opererende onderneming, vraag naar het centrale archief en begin over SharePoint. Grote kans dat je blijkt te praten met de afdeling Dood Papier. ‘Where Paper Goes To Die’. Oké, in een gunstig geval is het ‘ePaper’. Men wacht simpelweg tot iemand aanbelt met kartonnen kistjes die moeten worden bijgezet of gecremeerd. Niks beleid, niks betrokken, niks spotlights. Gewoon op wacht bij de muur totdat ‘men’ er iets overheen gooit. Nuttig werk, maar wat een contrast.
Dat was wel even anders, 20 jaar geleden, toen het Papieren Tijger Netwerk ontstond. Ook contrast, maar dan omgekeerd. Onze private vakgenoten keken juist uiterst sceptisch naar de overheid. ‘Je houdt je braaf aan de wet en dan zit je je tijd wel uit.’ En intussen dementeert diezelfde overheid zienderogen. Echt ambtenaren-DNA. Als er één diersoort was die tot uitsterven was gedoemd… Dus niet! Inmiddels wordt in overheidsorganisaties op operationeel niveau echt hard gewerkt, met soms minder dan de helft aan fte’s vergeleken met vroeger.
En ook zijn er beleidsmatig en praktisch tal van landelijk opgelegde thema’s waar koste wat kost een oplossing voor moet komen. Het is een drukte van belang, van operationeel tot strategisch. Renaissance!
‘Wat moet je anders zeggen?’, denk je misschien. ‘Je organiseert net een Heterdaadsessie bij de VNG met tig experts uit de hele overheid.’ Klopt. En daar ben ik wát trots op. Maar dat alleen maakt me nog geen overheidsfan. Die sessies organiseren we ook bij organisaties als Shell, ABNAMRO en zelfs VNO/NCW 😉
Maar… laat ik eerlijk zijn. In de reeks bijeenkomsten van de laatste jaren ontbreken heel wat klinkende bedrijfsnamen. De contacten waren er wel, uiteraard, maar het struikelt veelal op de inhoudelijke case. Het zit zo: in ondernemingsland scoren onze vakbroeders (m/v) pas goed als de top informatie/technologie essentieel bestempelt voor het kernproces, de ICT-club wijd de armen opent voor de documentaire bloedgroepen en… een krachtige vakgenoot haar of zijn stempel drukt. Zo niet? Dan bungelt het archief helemaal onderaan – ja, ook bij multinationals – en trekt de laatste echte informatieprofessional de deur achter zich dicht. Had hij nou maar voor de overheid gekozen. Toch foute genen?
Maar waar is dan dat illustere ambtenaren-DNA gebleven? Spontane gen-recombinatie misschien? Nieuwe generatie? Of is de renaissance van de informatieprofessional aldaar juist meer cultureel dan structureel? Is het gewoon ‘ploeteren met die landelijk opgelegde eisen en normen of we gaan keihard nat’? Angst dus. Kortom de aloude rituele rondedans, het enorm druk-druk-druk zijn met van alles, zonder echt resultaat te boeken?
Nou… ik weet: de overheid is nog bijna net zo dement als toen, de e-depothype is oude wijn in nieuwe zakken, e-mail is bijkans een verloren race (eigenlijk alles waar een ‘e’ voor staat), maar toch: het tij keert. Als ik zo zie wat 27 maart door een keur aan megaenthousiaste en super-kundige professionals wordt gepresenteerd op die sessie bij de VNG, dan is er maar één conclusie: deze generatie is top. Jij behoort tot de fittest. Wees blij dat je bij de overheid werkt!
Simon@papierentijger.net, Simon P. Been is oprichter van Papierentijger.net, kennisdelingsplatform voor informatieprofessionals.
