Tijdens een van de leuke bijeenkomsten van ‘DIV if you dare’ kreeg iedere deelnemer een ‘poken’. Dat is een USB-stick met een gezichtje waarop je contactgegevens staan. Door het tegen de poken van een ander aan te houden wissel je je contactgegevens uit. Zodra je de USB-stick in je pc stopt, worden de verzamelde contacten geüpload. Nog geruime tijd na de bijeenkomst had ik het ‘poken’ in mijn tas, maar het aantal keren dat ik het daarna heb gebruikt is op één hand te tellen.
Tijdens een van de leuke bijeenkomsten van ‘DIV if you dare’ kreeg iedere deelnemer een ‘poken’. Dat is een USB-stick met een gezichtje waarop je contactgegevens staan. Door het tegen de poken van een ander aan te houden wissel je je contactgegevens uit. Zodra je de USB-stick in je pc stopt, worden de verzamelde contacten geüpload. Nog geruime tijd na de bijeenkomst had ik het ‘poken’ in mijn tas, maar het aantal keren dat ik het daarna heb gebruikt is op één hand te tellen.
Tegenwoordig geef je relaties een hand en wisselen we nog maar zelden visitekaartjes uit. Ik merk dat ik soms worstel met het feit dat ik niet altijd de contactgegevens van de ander heb. Moet ik dan het e-mailadres opschrijven? Uit ervaring merk ik dat die ook niet het eeuwige leven hebben. Is LinkedIn dan de oplossing als ‘contactbestand’? Geregeld merk ik dat mensen weinig tot niet op LinkedIn kijken.
E-mail is handig om gegevens uit te wisselen, maar ik merk dat ik er steeds meer voor kies om mijn contacten telefonisch te benaderen en vervolgens af te spreken bij een kop koffie. Vooral dat laatste is zeer waardevol en is pas echt sociaal. En als ik iemands contactgegevens niet heb, dan merk ik dat ik ze altijd kan vinden, al is het via-via. En ook dat leidt tot extra mooie sociale contacten.
Ondanks de charme van het papieren visitekaartje, merk ik dat ik het niet meer mis en dat het wat mij betreft ook volkomen afgeschaft kan worden.
Jeroen Jonkers
hoofdredacteur Od
