Het is 2040. Je meldt je bij de (digitale) balie van het Nationaal Archief omdat je vragen hebt over je familiegeschiedenis, omdat je als journalist een artikel schrijft over de kabinetsformatie in 2021, of je werkt aan een scriptie over geschiedenis van de rechtspraak. Als journalist, student, burger of immigrant vind je wellicht van alles in het Nationaal Archief. Maar alleen als in het verleden jouw benodigde informatie “gewaardeerd” is als blijvend te bewaren, en dat ook nog met de bril van toen.
Wie bij het Nationaal Archief archiefstukken opvraagt, is zich er niet altijd van bewust dat de collectie slechts een deel is van de informatie die bij de overheid wordt geproduceerd. Ongeveer 80 procent van het naoorlogs overheidsarchief wordt vernietigd en 20 procent wordt aangemerkt als cultureel erfgoed. Dat is het archief dat de bezoeker kan opvragen. Aan de keuze wat wel en wat geen cultureel erfgoed is, liggen een doelstelling en methodiek ten grondslag. Doelstellingen en methodieken worden door de jaren heen aangepast aan de tijdgeest. De keuzes die wij nu maken, zijn anders dan 20 jaar geleden en zeggen veel over de tijd waarin we nu leven. Om de vraag te beantwoorden hoe wij overheidsinformatie waarderen in 2030, is het goed om een stap terug te doen en te kijken hoe de selectiedoelstellingen door de jaren heen veranderen en welke nieuwe ontwikkelingen het proces nu beïnvloeden.
*Dit is het eerste deel van een artikel uit Od16: Informatiebeheer bij de overheid in 2030. Lees hier verder.
