Ik schreef vroeger dagboeken, jij? Eigenlijk deed ik dat vooral tijdens vakanties, dan was er tijd. Zodoende heb ik nog aardige inkijkjes in mijn twenties, van die herinneringen die voor eeuwig verloren zijn in de duistere spelonken van ons geheugen, totdat… je begint te bladeren. Dan knallen ze je tegemoet in technicolor, zoals die mieren in het kliekje macaroni (“oh, kon je die dan niet in de tent bewaren?”). Kostbare souvenirs.
Ik schreef vroeger dagboeken, jij? Eigenlijk deed ik dat vooral tijdens vakanties, dan was er tijd. Zodoende heb ik nog aardige inkijkjes in mijn twenties, van die herinneringen die voor eeuwig verloren zijn in de duistere spelonken van ons geheugen, totdat… je begint te bladeren. Dan knallen ze je tegemoet in technicolor, zoals die mieren in het kliekje macaroni (“oh, kon je die dan niet in de tent bewaren?”). Kostbare souvenirs.
Als je een tikje uitzoomt van het persoonlijke dagboek en focust op een beroepsgroep, komt er een dimensie bij. Over beroepen en roepingen is er best het een en ander geschreven, tot aan het dagboek van een herdershond toe.
Maar… ons eigen beroep, hoe zit het daarmee? Of een tikje preciezer: onze werkdagbesteding? Het grappige is, dat we heel goed zijn in het vergaren en ontsluiten van absurde hoeveelheden bronnen, documenten en kennis voor en over anderen. Alleen hoe we dat zelf doen en hoe we dat beleven, glijdt gestaag, uur na uur, jaar naar jaar die donkere spelonken in.
In een vorig leven legde ik dat soort informatie vast in interviews, alsof ik helemaal blanco was: “Dus jij legt dossiers aan. Hoe doe je dat? Waarmee? En wat doe je nog meer op zo’n dag? Wat overleg je met collega’s? En met je interne klanten? Loopt dat lekker? Oh, en dan rappelleer je? Helpt dat? Loopt er wel eens iets in de soep? Zijn de spelregels wel duidelijk dan? Adviseer je het management daar over?” Et cetera. En dat voor alle bloedgroepen. Boeide me. Vraag niet waarom.
Uiteraard heb ik allang afscheid genomen van die volle blocnotes. De bijbehorende invulschema’s met activiteiten waren al eerder verdwenen. En eigenlijk heb ik daar spijt van. Ik zou best wel weer eens zo’n dag/logboek van een archivaris of bibliothecaris willen lezen (bij voorkeur uitgeschreven in soepele stijl). Niet alleen de hoogtepunten maar vooral ook de routine: de uitvoerende activiteiten, maar ook de adviserende, beleidsmatige e.d. en zeker ook de persoonlijke bevrediging, verwachtingen en verzuchtingen. Gewoon: hoe het was. In 1990 bijvoorbeeld. Maar ook hoe het nu is, in 2010+. Wat nu onze dagen vult. En hoe verschillend dat is.
Tuurlijk: we pennen heel wat af. Het barst van de blogs, rapporten, artikelen over ontwikkelingen, problemen en oplossingen. Lees Od maar! Alleen, dat is op een abstracter niveau, niet met ‘de werkdag’ als insteek. Je proeft soms wel de tranen in die stukken, maar zelden ruik je het zweet. Een werkdag is meer dan een optelsom van thema’s, het is vooral veel ‘doen’.
Helaas, ik kan het niet vinden. Het alledaagse bestaan van ‘de archivaris’ en ‘de bibliothecaris’ glijdt voor altijd die donkere spelonken van het collectieve geheugen in. Uur na uur, jaar na jaar.
Of is dat terecht? Is het allemaal niet eens zo de moeite waard? Gaat het sec om het einddoel, de geleverde dienst, niet om de reis zelf?
Hmmm. Hoe dan ook, ik wil je uitdagen: Heb jij nog ergens ‘een werkdag’ uit bijv. 1990? Of weet je een passend blog? Of wil je je eigen ‘dag’ beschrijven? Stuur het naar me. Ik zorg voor publicatie op de Papieren Tijgersite!
Simon@papierentijger.net, Simon P. Been is oprichter van Papierentijger.net, kennisdelingsplatform voor informatieprofessionals.
